"Ver weg hoor ik geluid...Wat is het? Waar ben ik? Wie ben ik"?
'Niet vergeten, niet vergeten, niet vergeten, niet vergeten...!'
"Eh...Hoe kom ik hier? waar ben ik? Eh..."Wat"! He! Neee! Ik zit in een baby, ik ben een baby!
Onthoud, Onthoud, onthoud... Het licht, het licht, het licht, het licht...!
En toen was het donker!
Het laatste wat ik herinner is dat we in bespreking zijn...Wie? geen idee! Ik hoor mezelf zeggen; "de volgende keer op aarde, vergeet ik dit alles echt niet! Wat niet vergeten? "Dat ik jullie echt wel herken, ook in andere gedaante"! Wie, wat, waar?..."Ik vergeet dit alles nooit, echt nooit..."! Een zachte stem fluistert: Weet je kunt altijd terug, via het licht...! Welk licht?
Wat gebeurde er daarna?
Ik opende mijn ogen: 'Oh... waar ben ik? Wie zijn dat? Ik huil ik krijs! Wat nu?...wanhopig zoek ik het licht, waar zijn ze? ...Wie eigenlijk! Wie zoek ik? Dagen, weken, maanden verstrijken. De onbekende gedaantes bekommerde zich over mij, ze zijn lief, ze geven me eten en knuffelen mij. Ik heb me overgegeven aan deze mensen, ik moest wel! Ik ben een baby ik kan zelf niks! Het duurde niet lang, dat ik me heel erg op mijn gemak voelde bij deze nieuwe mensen, mijn nieuwe thuis. De angst bekroop me! help...Ik wil hier niet meer weg! ik wil niet naar het licht! ik wil vergeten! Wat vergeten? Ik weet het niet meer! Dit is Thuis! Dit zijn mijn vader en moeder, mijn zus en broers.