Onberoerd

de muren van de grote traumakamer zijn in schemer teruggeweken
zo veel schoonheid op afstand draaglijk slechts
monitoren aan een lange arm wenden beschroomd de ogen af
hun nutteloze noodsignalen morsetekens op de muur

als in een theater
precies in het midden
schuchter onder zo veel enormiteit
de operatielamp

daalt onverwacht verbaasd
- hij wist niet dat hij het in zich had –
zijn tederste kegel licht
als dauw
op de grotesk grote onderzoeksbank
een offertafel gelijk

zachte witte doeken weven stil als sneeuw
om armpjes, beentjes teentjes, vingertjes
vijf en vijf - vijf en vijf
geen week geleden voor het eerst geteld