Toen ik je nog in mijn leven had
Dacht ik er niet over na want
Ik was een eenhoorn wederom
Die niet begrijpen wou
Hoe een moeder lijden kon
Als een kind dat wegglipte
Ten einde op zoek naar vrijheid
In een wereld vol melancholie
Wou ze niet dat haar lieveling
Zou ondergaan in een leven
Zonder hartstocht enkel nostalgie
Dat ze hem ooit zou begraven
Op een dorre plek vol wanhoop
Met pijnbomen rondom hem heen
Was het syndroom van werkelijkheid
In haar eenzame strijd die elke
Moeder kent weleens
Neen haar jongen zou ze niet
Laten afglijden op het barre pad
Van het patriarchaal bestaan
Door haar woede en verdriet
Kon ze haar enig kind niet beminnen
Tot het moment aangebroken was
Om samen te gaan
Als twee verstrengelde zielen
Zouden ze hun crypte betreden
Met zachte voetstappen
Op de marmeren treden
Symbool voor het eenzame leven
Dat men niet mocht beminnen
Haar spaarzaam kind met het
Desolate gelaat ligt nu langs haar
En zal zich voor altijd herinneren
Hoe een moederhart bloeden kan
In een leven dat niemand
Vraagt of neemt
Enkel wat nu nog rest
Is het dodenmasker op hun
Weggekwijnd lijf samen met alle
Markeringen achtergelaten
Van treurnis en spijt.