Langs de snelweg loopt een pad.
Van onze, naar oma’s stad.
Kris kras over wegen
Dan komen we een stopplaats tegen
Gezeten in het groene gras, hier vaart geen boot
Kijkend naar het kroos in de sloot
Trekken aan de koperen bel
Lang wachten, maar ze is er wel
Een lachend gezicht uit een bovenraam
Popelend staan we te wachten saam
Maar zij nam gewoon de tijd.
Deed alles zorgvuldig, uitgebreid
Was bezig met voorname zaken
De logeerkamers op orde maken
Schone lakens, strak gesteven
Zoals ze gewend is heel haar leven
Haar welkom deed ons hart verwarmen
Een “thuiskomen” in open armen.
De pluche loper op de trap
Zuigt alle geluid uit een stap
Maar voor we naar beneden gaan
Even in de opening van haar slaapkamer staan
Geruisloos in onze nachtkledij
Gaan minuten tergend langzaam voorbij
We willen haar in haar slaap niet storen
Maar wel even haar ademhaling horen
Dan gerust en blij als een, nee wij zijn nog kind
Genieten van alles zon, regen, harde wind
Want alles heeft een mooi gegeven
Omdat het zo nieuw nog is, dit leven
De regen maakt stroompjes in het zand
Met laarsjes aan is de tuin een strand
De teil, de eendjes zwemmen rond
Wij weten van niks, geen ziek geen gezond
De dood, een opa nooit gekend
Op een foto naast oma, gewoon een prent
Zij was toch altijd al alleen
Van al die doden ken ik er geen
Weggaan doet telkens pijn
Zal zij er de volgende keer nog zijn
Het is zo moeilijk voor te stellen
Toch zijn haar jaren wel aan het tellen
Dan is alles ineens voorbij
Haar leven, een ander begint voor mij