Diezelfde gordijnen
de voortuin: onaangeroerd
dingen doen laten groeien;
dat is wie jij was.
Wanneer die voordeur open zwaaide
alsof je ons jaren niet had gezien
alsof je al dagen achter die deur
verscholen, aan het wachten was
om telkens weer en precies zo open te kunnen doen.
Moeders staan altijd
bij de voordeur
je uit te zwaaien al ben je ver om de hoek.
Of ze staan er achter
alweer uit aan het kijken naar het volgende bezoek
die volgende keer.
Maar nu wacht er achter die deur
niemand meer...
© Danny de Dichter, 2019