U bent hier

Na jouw dood

Het is stil, dood.. doodstil
Mijn bloedstroom bonst en dreunt mij in mijn oren
De klok tikt de minuten weg
Ik schijn het niet te horen

Mijn ogen staren rond
Blijven aan een voorwerp hangen
Van alles ken ik de geschiedenis
Het is jouw deel dat ik nu mis

Toen was je bij me, we zochten samen uit
Wikten en wogen van elk prul voor of tegen
Verblekend toont nu alles zijn waardeloze aard
Nu ben je dood, er is geen glans meer in mijn leven

Het bed is veel te groot
Het kraakt, ook al lig ik stil
En ik zie schimmen op de muren
Die niet verdwijnen. Terwijl ik dat juist wil

Hoe zal ik ooit opnieuw mijn leven kunnen kleuren
Zonder jou, mijn andere helft, mijn echtgenoot
Als dat mij, op mijn leeftijd niet wil lukken
Dan ben ik net als jij, maar liever dood

Ik weet wel dat ik zulke dingen niet moet zeggen
Dat ik met veel elan vooruit moet gaan
Naar een ander doel. Welk doel? Als ik dat wist
Zat ik niet in de knoop met mijn gevoel.

© H.W. Koopman, 2018