Ik wandel peinzend langs de dijk
en zie de kalme majesteit
die land en water scheidt
Het schitterlicht
klimt uit de zee
omhoog
Hoog boven mij
strekt hemelblauw gemis
tot aan een troon die
ver en verder is
Die leeg en leger is
Die waar, niet werkelijkheid is
Dat weet ik
Dat weet ik
wanneer ik bukkend kijk
naar flonkerende wijsheid die
ontwakend om mij heen ligt
in dauwdruppels op het gras
dat naar de verte reikt
De noeste wal van
gras en slijk, die
oorverdovend zwijgt
legt mij het zwijgen op
en stilt mij
in de luwte van de dijk
© Woordenbakker, 2018