Een oude man zat voor zijn stee
terwijl zon gestaag
haar stralen liet vallen over de bomenzee.
De appels al enkele dagen rijp.
Tijd om geplukt te worden vandaag,
dacht de oude, lurkend aan zijn pijp.
Maar ware het niet dat hij in de toekomst leefde,
en zijn hand niet meer hoefde te plukken, hij niet meer vloekte omdat hij beefde
en zijn rug niet meer hoefde te bukken
De machinerie stond nu voor hem klaar.
Ach, dacht de man trager dan traag,
was het toch mijn verleden maar,
dan was ik niet zo moe vandaag.
© Sabine, 2022