Mijn onrust is van mij
een bolletje wol, helemaal in de knoop.
Soms wil ik er een trui van breien,
zodat aan een klerenhanger in de kast,
mijn onrust naast mijn sjaal en sokken past.
Veilig opgeborgen. Want al met al
is die trui best een lelijk geval.
Roodgroen, met blauwe spikkels
en witte strepen.
Toch heeft het, vind ik, ook zijn charme.
Want als ik dan thuis zit, op de bank
met een kopje thee, zo stil
kan ik me bedenken
dat ik die oude trui weer eens aan wil.
Dan kan ik weer voelen
hoe hij kriebelt in mijn nek
en strak zit om mijn schouders
zodat ik constant heen en weer schuif.
Mijn onrust van mij:
Een warme, lelijke trui.
© Olle, 2021