Ik heb een jasje uitgedaan,
nu ik durf terug te kijken.
En ’t ongemakkelijke
en ’t pijnlijke herbeleef
van het elkaars leven niet kunnen verrijken.
In het terug voelen,
raak ik ’t stille water van mijn pijn
zo lang niet gezien, gehoord en oprecht gekoesterd te zijn.
Door de aanraking wordt ’t water troebel.
Een storm steekt op,
verzengende razernij.
Donkere wolken pakken zich samen,
maar hoort de regen jou toe of mij?
Emoties als onmacht, boosheid en spijt
voeden hitsig mijn innerlijke strijd.
Ik zou al onze herinneringen willen verscheuren,
wat geweest is tussen ons, aan een ander verbeuren.
Maar in mijn hart weet ik vandaag,
Dat iets anders wordt gevraagd.
In de spiegeling van al wat is geweest
ligt mijn eigen onmacht besloten,
rijke mogelijkheden dolen verweesd.
In buiging naar mijn verleden,
naar oude reisgenoten
creaties van mijn geest,
Ontsluit ik bij deze een nieuwe realiteit,
een weg vol mogelijkheden,
voorbij wat is geweest.
Ik kies voor Liefde en Licht,
rijkdom van bestaan,
Zoals mijn kinderen horen jullie bij mij,
Ik open mijn deur voor jullie voortaan.
Herontdekt,
ook al is het maar pas,
zal ik jullie koesteren als mijn nieuwe jas.