U bent hier

Maskerade

Het lijkt wel carnaval
Van al die afschuwelijke maskers
word ik mal
Angstig kijk ik om mij heen
En voel mij als gehouwen uit steen.

Steeds dichterbij komen die duistere schimmen
Waarvan de ogen zo gevaarlijk glimmen
Ik voel mij in het nauw gedreven
Bang dat ik dit niet zal overleven.

Wanhopig probeer ik hun maskers af te rukken
En zie vol schrik mijn pogingen mislukken
Geen maskers zijn het, dringt het langzaam tot mij door
Terwijl ik niets meer voel of hoor.

Het zijn gewoon gezichten van mensen
Met al hun diepe en geheime wensen.
Ik betrapte ze toen ze even niet opletten
Nog voor ze hun maskers op konden zetten.

© Lucka, 2019