U bent hier

Marslanding

Probeer je eens voor te stellen
We zweven tussen sterren
En daar, in de niet-meer verte
Daar is ons nieuwe thuis

Onze voeten testen de aarde
Onze nieuwe aarde, kunnen wij hier aarden?
Op deze ruwe, rode stenen
Is hier ooit iets verschenen, een teken van leven
Behalve vage gedaantes die als je keek weer verdwenen?
We beginnen te bouwen
Slapen eerst nog in tenten, maar weten al snel
Een dorp op te zetten
We beginnen te vérbouwen
Gewassen en fruit, helemaal niks bijzonders
Gewoon net als thuis

De wetenschappers weten,
het water hier dat stroomt niet in beken
We moeten het ijs gaan smelten of breken
We moeten ons naar de polen begeven

Ondertussen heeft trots ons overgenomen
Ongelooflijk dat we hier zijn gekomen
Een tweede planeet, het is om van te dromen
Veel plek om te wonen, er zijn toch geen bomen

We graven in de aarde naar mineralen
We vinden het water, iedereen mag wat halen
En als er genoeg is, kunnen wij gaan bepalen
Hoeveel laten we voor het water betalen?

Op voorraden kunnen we ons niet meer beroepen
We moeten weer terug naar oude beroepen
We brachten van thuis ook dieren mee
We slachten ze hier en ze worden ons vee

We beginnen fabrieken de grond in te stampen
En ook hier blijkt de lucht te vervuilen met dampen
We weten nog niet zo goed wat er hier leeft
Wel dat het door ons minder habitat heeft

Toen we aankwamen was er nog niets te horen
Nu het razen van auto’s, het eindeloze boren
Het heien van palen voor de eerste grote toren
En het gezoem van de net gebouwde kernreactoren

We werken hard aan onze infrastructuur
Hebben behoefte aan veel nieuwe apparatuur
We gaan treinen en vliegtuigen produceren
En schepen, om het vissen uit te proberen
Misschien lukt het niet, dan gaat het ons irriteren
Een paar gaan zich ergens verderop isoleren
Hun akkers en velden privatiseren
En verdedigingswapens legaliseren

Maar wacht…
Ik vraag mij af
Zijn we dan weer terug bij af?
We krijgen hier een tweede kans
We hebben het in eigen hand
Maar liggen onszelf dan toch weer dwars
Heeft de mensheid dan echt niets méér in zijn mars?

© Fausto, 2018