soms komt er nog een herinnering uit een broekzak
valt het licht op een bekende gedachte
de tijd verdwijnt nooit meer in deze tijd aanwezig
want zelfs de tijd heeft hem opgegeven
hoewel hij iedere dag met op geheven hoofd
de nieuwe dag instapt
een onbekende foto van een oude angst
een oorlog wil hem maar niet verlaten
wrok vreet hem leeg
geen levende ziel past nog in zijn leven
want alles sijpelt door zijn vingers zand en water
beide een klok
de andere kant van de zaak
die al lang zijn zaak niet meer is
niets buiten het onzichtbare vergezelt hem nog
in dit leven
alleen zonder alleen te zijn
geen schaduw meer van wat was
geen schaduw meer hebben
leeg in een leegte
eten drinken wachten slapen
alle dagen herhalingen van vorige verdwenen dagen
een wormstekig hoofd verlaat niet de mens
dan verlaat de mens het hoofd
maar het hart klopt
en zolang er leven is
is het hopeloos
de verwording van het zelf tot
een niet meer denkend organisme
hoewel dat altijd de vraag is als je bent
opgelost in geen dromen
in de wrede werkelijkheid
wat er toe doet doet er al lang niet meer toe
eten drinken slapen en doodgaan
dat uitstellen en ondertussen dood zijn