Onder de bloedmaan raap ik een vrouw bij elkaar,
nadat de welzijnswolven haar afschrijven als een gevaar
voor zichzelf. Haar lichaam ligt ingesnoerd in visioenen van hel.
Ze vraagt of ik weet wat ze nodig heeft om van versteende
dagen weer levende maanden, van levende maanden weer
beeldende jaren te maken. Stap één: aan de rand van elke
wrede nacht ligt een sleutel die past in het slot der lyriek.
Geef het beest een naam. Kijk niet achterom zodra deuren
openslaan met iets als een zucht van hernieuwd perspectief.
© Lisanne Jacobs, 2024