Soms als ze in de spiegel kijkt en ziet dat alles zwabbert
knaagt er van binnen stil verdriet en voelt ze zich belabberd
De burcht, die plaats bood aan haar kleintjes
vertoont zichtbaar craquelé en lijntjes
Ooit een goddelijke gladheid die door jongens werd begeerd
toont nu moederschap haar sporen, hetgeen haar voelbaar irriteert
Spiegeltje, Spiegeltje aan de wand is een stoute buitenkant
van een dom en ongelijk gevecht met de tijd, die onzin zegt
Moederlieve herberg, voor wie er wonen wilde
Zacht warm kussen, dat mijn honger stilde
Toon haar, die nooit voor jou klapte
de schoonheid van haar slapte!
© Dichter Ferrie, 2019