Ik lees wel eens graag een damesroman
een boek dat vaart op golven van verdriet
van heimwee, onrust en geheime liefdes.
Of een liefde die niet beantwoord wordt
want ook dat is nooit ver weg in zo’n roman.
Neem nu een vrouw die geen kinderen kan krijgen.
Zij wordt omschreven als een zee zonder zout.
Hoe zal zij dagelijks worstelen met de grote vragen
die bij elke vrouw in de keel blijven steken?
Hoe kan zij rust vinden in haar dagelijks werk
in haar lege slaapkamer
in haar urenlange gesprekken met haar beste vriendin?
Wij lezen het in de betere damesroman.
Zoveel heeft een vrouw te geven
zoveel verwacht zij van de medemens.
Er is geen verdriet dat zij niet aanvoelt
geen schade en geen schande die huizen
in de kleine dingen die elke man ontgaan.
Daarom is het goed een damesroman te lezen.
Ik word er wijzer van, d.w.z. hulpelozer
want elke wijsheid maakt ons treurig.