U bent hier

Lied van de olifant

Een olifant leek erg ontdaan
net nadat hij was opgestaan.

Hij zag de plooien in zijn slurf
en zei al snikkend: “O! Ik durf

niet naar de slurfenstrijker gaan,
mijn hele slurf is naar de maan!”

Toen hij jeuk kreeg aan zijn kloten,
grabbelend tussen zijn poten,

is hem een lichtje opgegaan;
al zijn gejank was gauw gedaan:

Zonder slurf was ’t blijven jeuken
en hij kon er – dat was ’t leuke –

al wrong hij zich zelfs op zijn zij,
zonder slurfplooien echt niet bij.

© Bart Vinck, 2017