U bent hier

Lied van de eeuwen

terwijl de lange tenen in het hete gele zand
de kortste weg
naar zee medevoelend
zoeken
wordt het rillen in de duinen
echt gemeen
de onweerswolken breken
de koppen braken
     bliksem
met één enkele gebalde
     slag
wordt de groei van vele jaren
de eeuwenoude eik
in zijn even oude kiem gesmoord
zo wordt
labeur
het noeste zwoegen van wat evenwicht
meedogenloos vermoord

© Bart Vinck, 2017