achter de dijk
wekken de verzonken huizen
de indruk van boven water
molenwieken slaan
zich slagen door de lucht
verlaten land bestippeld met schapen
dikke zwarte grond kopt omhoog
tussen zaaigoed, flinterdunne belofte van groen
de wind waait een stilte
naar mij toe
een wilg, een weg, een bord, een richting
een streep door mijn blikveld
houdt zorgvuldig de wolken
bij het gras vandaan
de zon schijnt ze aan flarden
soms lappen
er zich een stel
en gooien een deken
met een gouden randje
over haar heen.
© Romheen, 2016