Er was er eens een wit konijn
Dat o zo graag pikzwart wou zijn
Ook was er een zo zwart als git
Die dacht waarom ben ik niet wit
Nou ja, u weet hoe het soms gaat
Zij raakten samen aan de praat
En waren beiden niet tevreden
“We hebben nu genoeg geleden”
We ruilen (vraagje, kan dat wel?)
Zo spoedig mogelijk van vel
En leven dan gelukkig voort
Zoals dat bij konijnen hoort
De zwarte dacht “dan ben ik blij!
Zegt geen meer roetmop tegen mij”
De witte slaakte vreugdekreten
Nooit zou hij meer een bleekscheet heten
Maar beiden hadden zich vergist
Want wel hun kleur werd uitgewist
Maar in hun aard was niets geruild
Daar lag vooroordeel ingekuild
De les die daaruit valt te trekken
Zal ik nu maar niet langer rekken
Het gaat niet om de kleur van ’t vel
Maar om de geest, begrijp je wel