U bent hier

Kloppen

Hoe zij daar zaten
bij de groep, apart,
even het moment verlaten
en volledig in het hart
 
Hun tongen spraken dromen
en likten elkaar wonden,
ze zagen zichzelf gespiegeld
in elkanders ogen
 
Ze schenen lichten
op onbeschenen plekken,
vertelden hun gedichten,
ontblootten hun nekken
 
Er was iets
dat begon te leven
toen zij daar zaten,
het klopte

© Maarten Braams, 2019