De caféminister schoof zichzelf op de lege kruk naast mij.
Hijgend en wel, zijn aktetas naast hem.
Volgens het script zou ik nu gaan betalen en weggaan.
Dat is wat ik altijd doe.
Blijven is nooit een optie, het zou niet bij mij opkomen.
Huiswaarts.
Niet gehinderd door zijn macht, maar door de stank er van.
Dijken kun je ophogen, maar wat doe je met rivieren aan
etter en politieke pus?
Ronduit onpasselijk werd ik van de geur.
Die kon hij niet verbloemen en dat wist hij.
Hij wist het.
Wat er daarna gebeurde leek achteraf nog het meest op iets
wat je in een film ziet.
Waar je op een onbewaakt ogenblik
nog eens aan terugdenkt zonder dat het je overvalt.
Je hebt die film immers al veel vaker bekeken.
Af en toe ga ik uit maar ik heb hem al lang niet meer gezien.
Hij stuurt stiekem wel bloemen.
Rozetten op een steel, gevouwen briefjes van honderd.
Mijn lievelings-,
ze helpen tegen de afschuw in mijn neus.
Zou hij ze zelf vouwen?