Ik schreef je dat ik even was gaan liggen
als een schelpenpad in maart. Hoe ik ervan genoot
om onder de mensen te zijn, met een nog ongeschonden
huid te knisperen tussen het groen.
Je weet dat ik houd van die wijdte, de ruimte
te beschrijven met woorden. Zoals die keer dat we kampeerden
en de nacht uitvouwden als een parasol
waaronder we konden verdwijnen.
Jij leerde mij om op te gaan in de omgeving,
om te passen in een ander.
Dat het verschil tussen weggaan en verlaten
niet zichtbaar is voor het blote oog.
Soms valt de herfst te groot om haar
op te kunnen vangen,
dan denk ik graag in rondjes
om het leven wat te dempen.
Naast kwabben en vocht bestaan mijn hersens
nu voornamelijk uit ingesleten nerven.
De chirurg die ze onlangs telde,
vond me er in het echt zoveel jonger uit zien.