Als een niet te tillen deken ligt het op je
je kunt je niet verroeren, het stopt je
zelfs ademen gaat moeizaam, geluid dringt niet tot je door
het zoemt in je hoofd en gaat maar door
en door
en door.
Het licht komt op, normale mensen gaan op weg, het leven roept ze
zelfs de vogels hebben wat te doen.
Jij staart voor je uit en kunt niets anders bedenken dan,
hoe anders het is, zo zonder jou.
Geen zuchtje wind zal meer hetzelfde zijn,
zelfs het bloemetjesgordijn bevat dorre blaadjes,
alsof de zon ook daar niet meer komt.
Ik voel me net die kale boom, de spaarzame sappenstroom geeft net genoeg af om alleen maar te staan,
of beter nog, zitten,
nee, liggen past hier het beste bij
wacht rustig
het gaat voorbij.
© Simone de Maat, 2019