in Vlaamse velden liggen wij
versnipperd en vergeten
onder vlaktes ruisen wij
en mompelen moe de leemte
in een schuilplaats voor de regen
gebouwd van tijd en kreupelhout
zijn wij onszelf, de taal vergeten
en slapen onderhuids
straks ligt hier sneeuw
en wij, verkruimeld,
wij zijn nog slechts verleden
dat sluimert in de koude dagen
in de Vlaamse velden
waar nu ook de rozen slapen