U bent hier

In memoriam

Eergisteren is mijn keel dichtgeslibd.
Er komt geen woord meer uit: de klanken
van jouw naam heb ik nooit gekend en
het beeld van jou is van voor jaren.

Toch heeft verdriet zich in mij genesteld,
mijn borstkas beklemd, mijn adem gestokt.
Ik herinner me die namiddag toen gouden
zonlicht schitterde op de kozijnen, je verwarmde

mij met je woorden, schonk me vertrouwen.
'Het is je enorm gegund', zei je me. Hoe graag
ik nu voor jou hetzelfde gewild had.
Maar soms blijkt wilskracht niet genoeg.

De lucht kleurt hemelsblauw vandaag,
waterkoude wind schraalt mijn wangen
terwijl ik aan je denk. Waar je nu bent
kent geen verliezers, enkel strijders.

Ik hoop dat je rust hebt gevonden.

© Aimée Zoon, 2022