Ik wandel door verdwijnend licht
Met mijn ogen dichtgeknepen
Niet wetend dat de wereld achter mij
De weg leidt
Naar wat ik voor mij krijg
Oneindig donker voor altijd
Met angst trekkend aan mijn gezicht
Als een weerbarstig kind
Dat niet voor rede vatbaar is, ontevreden
Met een zweep de snelheid van mijn bewegen
Voortjaagt
Zonder medelijden
Met mijn eenzaam lijden
Mijn wegstervende stem
Die nog eenmaal in de verte
Als een vogel die wegvliegt
Onder een heldere sterrenhemel
Met vleugels die klappen
Om mijn vraag te beantwoorden
En ik, gedreven, doorstap
Op weg naar voltooide dromen
De echte, ware, mooie
Die zonder tijd nooit
Tot wasdom zouden komen
Zodat stevige handen
Mij vastpakken
Doorlaten
Naar het einde
Wat uiteindelijk
Voor altijd
Op deze laatste reis rijdend
Naar bevrijding
Het oneindige der tijden
Spreek nog eenmaal
Met mijn eigen stem
Die ik hoor uit duizenden
Het juiste antwoord
Naar mij toe gefluisterd
Zachtjes, helder
Alomvattend,
Net als in het duister
En wees stil
Luisteren,
De dood bestaat
Voor altijd
Onder het dagelijks ruisen