Dwalend, dwalend door mijn hoofd.
Pak mijn hand neem mij mee.
Ver, ver hier vandaan
De pijn is ondraaglijk, het leed te groot, die dag dat de dood voor jou koos.
Het is niet te bevatten, je voelde zo sereen.
Zo licht als een veer, maar niet meer alleen.
Ik wilde je bij me houden, het moment verstommen.
Blijven hangen op die dag dat jij je eerste teken van leven gaf.
Het hart zal nooit meer zo tikken, het zal nooit meer zo zijn.
Maar de paar weken dat jij bij mij was voelde als een aanraking van echt zijn.
Ik wil de tijd niet meer verstommen, ik wil niet meer zijn.
Ik vul mijn glas met tranen, en huil mij ladderzat .
Ik slaap mijn roes van tranen uit, vul mijn glas opnieuw.
En huil mij ladderzat.
Plots word ik wakker, mijn tranen zijn op.
Het hart tikt weer, niet meer alleen .
Je bent niet weg, je bent nooit weggeweest.