U bent hier

Icarus' vlucht

Een zonverhitte zilte adem
Ruist suizend langs de steile rots:
"Sta op. Vlieg weg. Kom volg je vader!"
Plooit slinks de jongen's wassen trots.

Daarboven brandt zijn vaders schaduw
Onhaalbaar aan het firmament.
Bedrukt het luchtbenauwde knaapje.
Een knieval. Schreeuw. Een stil moment.

Daaronder lonken zwarte golven
Oneindig, eenzaam, naamloos, diep.
Weergalmt de zeewind haatvol, honend:
"Eén dwarse vlaag, een zachte zwiep..."

Al slaat de zee en brandt de hemel,
Al blijft zijn rots een barre straf,
Kiest Icarus zijn eigen leven
En werpt zijn wassen vleugels af.

© K. Winkens, 2019