in de regen
uitgelaten
draait een hond
zich om
terug naar huis
ook al is de kortste weg
juist rechtdoor
niet rechtsomkeert
zoals de hond
neig ik naar terug
de kortste weg
uit chaos en onrust
in hoofd en lijf
ver van gedachten
verdriet vergaat
niet over de weg terug
maar juist vooruit
en melancholie
en herinneringen
plaveien het pad
ondersteunen de stap
voorwaarts en rechtuit
mijn innerlijk kompas
is net een klok
die niet meer slaat
wat heb ik tenslotte aan
noord, zuid of west
als ik slechts
rechtdoor kan gaan
hoe gedachten van weleer
ineens in droom en dag
mijn gang bepalen
en belemmeren
ik denk en vraag me af
waarom?
gevoel van nu
in alledaagse kommer
hoe dieptepunten vlakker worden
en hoogtepunten plat
het nu is nu
het nu is hier
gelijk de hond
lik ik mijn wonden
en kwispel blijdschap rond
bij kleine gebaren
van tederheid en contact