U bent hier

Het zonlicht wast

Het zonlicht wast de woeste ochtend
En spoelt gedwee de kille nacht
Van de verkleumde smikkels, zacht,
Der slome, ijzige gedrochten.

Het zonlicht wast de stille velden,
Krast haar nagels aan de muren.
De angsten, trouw, buurten voortdurend,
Stralend als vergeten helden.

Het zonlicht wast ons aller ogen
En zingt een impliciet refrein,
Want al wat ons is voorgelogen

Lacht ze weg, in breed chagrijn,
Daar wij, al werkend kromgebogen,
Slechts smachten naar de schone schijn.

© Nic Selpt, 2017