U bent hier

Het was altijd al voorbij

en als je nou
nog ietsje langer blijft terwijl
je stem steeds verder weg drijft
je geur vervaagt
de tijd vertraagt
dan stokt mijn hart
en stolt mijn bloed
ik laat het toe
voel
hoe mijn zee van oneindige moed
zich laat temmen
de honger en de dorst
gestild
naar dat wat enkel nog
in vroeger verscholen ligt

© Ophélia Sophia, 2020