Het rode aardgif

Ze steekt de aardbei in haar mond.
Bijt.
Het rode gif kruimelt uit de beker van Socrates.
Nooit zullen de goden zich aanpassen aan ons.
Bijt.
Door het stelsel waar microplasma met -plastic verenigd;
aan de periferie,
vlak voor de opluchting.
Iedereen op de Titanic was daar vrijwillig.
Bijt.
Het rode gif biggelt op de bodem van de Trans Atlantische Oceaan;
in deze grond geen aardbeien.
Bijt.
Als een schip, verloren op open zee.
Vrouwen en kinderen eerst.
Ze weigeren,
maar stappen gedwee in de roeiboot naar de ondergang.
Bijt.
Terwijl het orkest ons begeleid.
Bijt
Want een keuze hebben we niet.