U bent hier

Het omhulsel kraakt

Het omhulsel kraakt
daar waar tijd weigert te helen
en hoop geen draagkracht heeft
in week geworden delen
en onbestemde pracht

Eindeloze dagen
vormen omgevlogen jaren
vervliegt de prille wens
om ooit weer jong te zijn
door vlijt en smart getekend
en een dubbelloops verdriet
hoe de nacht mij doet vervagen
en de wijsheid mij niet ziet

Het omhulsel kraakt
de kaars van weemoed dooft
als lentezon het vale ijs
smekend om verlichting
van smeltwater berooft

© Koen P.H. Romeijn, 2016