Liefste, het spijt me dat ik je achterliet in het land van de rozenblaadjes
Ik moest, nee wilde, dat ik je had meegenomen die dag
maanden geleden
Niemand vertelt je hoe het is te gaan naar een land dat niet op je wacht
en waarvan ik zoveel had verwacht
Ik denk aan ons kind met de donkere ogen
waarvan de pupillen oplichten in de nacht
als de sterren boven de woestijn
Ik mis ons oude leven waar jij nog bent
ik ben in ons nieuwe leven waar ik de taal en gebruiken niet ken
waar ik niets waard ben
Liefste, denk aan mij, aan ons
dat we thee dronken in de serre van ons huisje bij de zee
waar het water nu rood kleurt van de doden
Ze begrijpen hier niet dat ik alles had in ons land
en nu niets meer heb, niets meer ben
mijn identiteit liet ik achter bij jou
jij weet wie ik ben
liefste, fluister vannacht mijn naam als je kijkt naar de maan
dat is het enige dat ons altijd zal verbinden
© Joost Joosten, 2024