Ik zit op de bank.
Wat kunnen we doen? Ik probeer iets te bedenken.
Is er nu niks beters, dan enkel geld te schenken?
Wat gaat er mis? Hadden we dit kunnen voorkomen?
Waar is het fout gegaan, wanneer zaten we te dromen?
Ik zit op de bank.
Ik stel voor dat het mijn familie, mijn kindjes zijn.
Het is onvoorstelbaar, een 'niet-toe-te-laten' pijn.
Is het niet zo simpel als geen geweld gebruiken?
Zodat mensen überhaupt niet voor elkaar hoeven weg te duiken.
Waarom zijn er wapens en waarom gebruiken we geweld?
Je weet toch dat je de ander daar enkel maar mee kwelt?
Ik zit op de bank.
Ik kan het niet begrijpen en ik weet niet, wat zal er gaan gebeuren?
We kunnen toch niet alleen maar om alles blijven treuren?
Ik heb alleen maar vragen, voor mezelf en voor hen.
Is het enige wat ik kan doen, grijpen naar mijn pen?
Ik zit op de bank.
Moeten we er niet naartoe?
Ik weet alleen niet hoe.
Als we nu allemaal het vliegtuig zouden pakken.
En samen zorgen dat ze hun wapens laten zakken.
Ik ben bang, ik voel me schuldig.
Waarom zit ik hier af te wachten zo geduldig?
Zij verdienen het toch om hulp te krijgen.
Waarom blijf ik dan enkel zwijgen?
Als we nu allemaal één persoon gaan halen.
En mee naar huis nemen en luisteren naar zijn of haar verhalen.
Een schuilplaats bieden tot deze waanzin voorbij is.
Maar wat gaat er mis?
Ik zit op de bank.
Ik durf niet, bang voor mijn leven.
Om het voor anderen op te geven.
Was ik maar dapper, kon ik maar zorgen dat alles zou stoppen!
Alle kindjes veilig onder mijn armen verstoppen...
Ookal waren het er velen.
Ik zou met alle liefde alles met ze delen.
Oh kon ik maar iets doen, had ik maar een toverdrank.
Dan zouden ze hier samen met mij, zitten op de bank.