De was droogt amper in de bleke zon.
Alleen in winkels liggen schone kleren.
Ik ga nat en klam de deur uit of naakt.
Of ik blijf thuis.
Morgen staat er veel wind
en de temperatuur is bovengemiddeld.
Als ik op de fiets ga red ik het vege lijf.
Onderweg warm ik me aan de metromens.
Zij hebben ander nieuws gehoord, kouder, natter.
Ze zeggen dat ik een valse profeet ben,
toch slaan ze hun jas om me heen.
Bij de overstap maak ik een obsceen gebaar,
men denkt dat ik hallucineer.
Ik laat hen in die waan.
In vertraging kom ik op tijd bij jou aan.
Je schuift de gordijnen dicht. Het licht breekt.
Moet je niet wat anders aan, vraag je.
Even denk ik dat je het meent.
© Paul Hautmans, 2019