Zo alleen en toch zo vredig
op je buikje in het zand
rustend in de zachte branding nu
voor eeuwig
nooit meer voortgetrokken aan je vaders hand
hoe ontspannen ligt je hoofdje
vrij van beelden
van het puin
waarin je onlangs met je broertje oorlog speelde
vluchtend in een bootje onder sterrenhemel
mama, papa in de golven naar je schreeuwend
rondgeslingerd
spartel, vecht je
hap en snuif je water
water
zuigt zich vaster aan je kleren
glijd je langzaam weg, vervaag je
in een kolkend krachtenspel
werpt de zee je voor de voeten van de wereld
die ontzet haar gangen staakt
hoe onschuldig
kijk die handjes, kijk die kleertjes
jij had niets te zeggen
kleine hartenbreker
laat die grotemensenwereld
nu maar spreken.
september 2015
© Francisca Valkhoff, 2017