Bloed als meanderend beekje
Over gespleten tegels
Na de knal het zachte kermen
Schokkende lichamen als in een modern ballet
In de naam van een god
Bedacht om wreedheid een doel te geven
Het was zijn werk
Om rampspoed en ellende uit te wissen
Hoewel de vlekken hardnekkig bleven
Na elke poetsbeurt
Wenste hij zichzelf een betere wereld
Dat hield hem op de been
Ze hielden stil
De kus was innig
Glimlachend proefden ze elkaar
De laatste bloemblaadjes dwarrelden weg
Een windvlaag bestoof hun hart
Wat restte werd herinnering
© FJOE, 2019