Ik ben vergeten hoe je op te vreten
mag ik op je kauwen
zodat wij weer kusjes kunnen plaatsen op plekken die we vergaten
ik ben ze niet vergeten
Als ik in je sporen sta hoor ik mijn naam niet meer
ik heb nooit bestaan
en ik zou nooit meer worden dan het verleden
nooit meer dan een echo in de duisternis
nooit meer complimenten over hoe mooi mijn krullen vervagen
nooit meer één
nooit meer
regenbogen op keukentafels
stemmen aan het water
vissen, stervend aan haken
nooit meer hetzelfde
nooit meer anders
wij zullen lopen
onze schaduwen zullen toevluchtsoorden zijn voor de sterren
en elke keer als we omkijken zullen onze tranen trappen
tegen de deur waar kinderen hun kamer in hebben opgeruimd
wetende dat het opendoen ons zal bedelven
wij zijn bedolven
onder de zachte handen die geen voordracht meer volgen
verloren in geheimen
want
ik ben vergeten hoe je op te vreten