Zo kleurt de lucht
gevallen door het raam
schimmen in een doodlopende straat
waar mijn huis stond
Mijn moeder en mijn penselen zijn bang
ik kan er niks aan doen
de getroffenen geloven in de grote bergen
ver weg en de rest van het verdriet
Alles moet worden begrensd
maar maar, meer meer, duik
de lucht loopt over mijn handen, onder mijn voeten
de sprong omlaag
Mijn rijk in gedempt gruis
de muren gezwollen in de wind
een hand, een voet, een gezicht
maar maar, meer meer, verzwind in zwart
daar waar mijn huis was
© Sandra Passchier, 2021