Zijn vergrootglas neemt afstand.
Bijna onmerkbaar groeit het zicht;
de zijkleppen worden afgedaan,
de ooghoeken verbreed.
Wat reusachtig was wordt minuscuul
op de ruimte gelegd. Ineengekrompen tijd
rekt zich uit na een lange winterslaap:
een boom wordt bossen;
een huis wordt een woonwijk;
een misstap wordt in haar context geplaatst.
Ontwaakte flarden bewegen als golven op een doek. Op zijn lippen
proeft hij de horizon aan een wiebelende zee.
En dan ziet hij het -
dat het de tijd is die de afstand inhaalt -
de siderische jaren tussen het glas en het papier.
© Bo van Alst, 2021