U bent hier

Euphorbia

Met mijn blote handen breek ik zijn armen,
de stekels deren me niet.
Ik voel niets, niets
dan verbijstering over het sponzige,
het witte, giftige vocht.
Ik kijk naar mijn handen,
naar het rood dat opwelt en blijft vloeien,
naar de melkachtige druppel
die aan de groene romp stolt.
Een nieuwe arm zal groeien, misschien wel twee.
Niet bij mij. De breuk ettert en zweert en
als de wond al heelt
kloppen de onderhuidse naalden door.

© <auteur geanonimiseerd>, 2023