De dag heeft een lang einde, het licht houdt aan,
kantoren stromen trager leeg,
een knie verdraait zich bij het verlaten van de dansvloer
op het plein waar de stenen zich keren onder het rijdend rubber.
Mansjoer, ik dacht dat hij me tegemoet kwam,
Mansjoer liep me voorbij, hakkelend en puffend in zijn beige Columbojas,
de straat versnelde zijn pas, brak zijn val.
Bijna avond, de grenzen sluipen binnen,
Europa is een gat van verdwijning, Mansjoer
loopt zijn stem leeg, trekt het gras omhoog,
buigt het hoofd naar de nog warme grond.
Lijf je in, ze kennen je hier, de dagsluiters houterig en smaakvol gekleed,
je passen je vertrek- en aankomsttijden je
zoete lucht je mooie verhalen je dertien dochters je
wankelt naar je schaduw, lichter dan de komende nacht,
je schopt steen meter verder, stuitert plonst
in het nog bewegingloze water.