Iedereen struikelt en staat dan weer op
In het brandende zand met de wind op de kop
De godin van het leven, van vroeger en later
In één hand de zon, in de andere het water
De rivier heet hier “alles”, omdat ze droog is en nat
Omdat ze nergens vandaan komt en alles omvat
Ver in de verte, daar voel je de pijn
Hoe meer dat we hebben, hoe armer we zijn
Voorbij de oase, links van de rivier
Niets meer en niemand, geen dorst en geen bier
De woestijn is een monster, een knarsende deur
Een zee vol met zand, een plek zonder geur
Mahaf de veerman kijkt niet op en niet om
Hij ziet de op- en de neergaande zon
En God straft de koning, de koning die zei:
“Ik maakte de Nijl, de Nijl is van mij”
© Hans Koonings, 2023