De wereld lijkt een fokprogramma
waar innerlijke groei, gedwarsboomd wordt
we doelloos rennen van A naar B
en liefst heel snel weer terug
als een doorgeslagen koekoeksklok,
waarvan het deurtje steeds meer klem zit
waar het vogeltje amper nog
steeds dezelfde boodschap
uit haar strotje krijgt gekotst
waar vrijwel iedere verandering
een stiekeme achteruitgang zou blijken
verslechtert, verarmt, steeds leger wordt
op elkaar begint te lijken
tussen alle onderlinge imitaties
van ongesproken regels is uitgesmeerd,
steeds minder oorspronkelijk,
maar op louter geldlust gebaseerd
of erbij te willen horen
en daarin mee te blijven draven,
bijna buiten adem
van wat een mens nog kan dragen
toch verheugen we ons alvast
op de nieuwe generatie,
de kleindochters en kleinzonen
die we steeds minder, hoeven te leren
hooguit te belonen
die ons gebrekkige leven
zomaar zouden compenseren