Mijn baby’s zijn zomerkinderen
die zonder mutsen naar buiten kunnen
dacht ik - omdat de oudste het nooit koud had.
Totdat de jongste mij anders duidelijk maakte
met haar gehuil in het stoeltje voorop de fiets.
Het duurde even voordat ik haar begreep.
Mijn intuïtie liet me in de steek
omdat ik mijn verstand vertrouwde.
Die kinderjaren waren met clichéwerkende kracht kinderlijk eenvoudig
hoewel - misschien groei je mee in wat je aankunt en verdraagt.
Begrijp ik nu
dat het liefde is
als ik mijn kind
naar de psychiater rijd
naar de crisis opvang rijd
naar de nachtapotheek rijd
naar de verslavingskliniek rijd
niet mijn schuld.
© Janneke van Bockel, 2023