Langzaam schrijdend, stap voor stap,
door schroomheid overmeesterd,
met in je stil en zuiver hart
een vurigheid begeesterd;
van weemoed, liefde, deugd en smart,
die je getrouw bewaart,
maar onderwijl met smadend tart,
oprechte zorgen baart.
De warme eerste lentezon,
gloeit op mijn blote voeten.
Mijn ogen lachen zacht,
om jou zwijgzaam te groeten.
Een diepe rust ligt om mij heen,
in een oord, nog door geen mens betreden,
waar de tijd is weggevaagd,
geen toekomst of verleden.
Doch jij zwijgt, want in m’n dromen
leef jij slechts en ben jij hier.
Blij dat jij daar nog wilt komen
Eenhoorn, jij fantastisch dier.
© Heidi van Creij, 2021