Met een glasheldere knak breekt mijn beeld,
ik leer dat al mijn vrede een raderwerk van
complexe onderdelen is. Ik schrik ervan.
Ik ben maar een mens, geen specialist.
Gelukkig scheurt deze brede spagaat,
ik vertil me naar een geopend zijspoor.
Krachtenvelden regeren daar met binaire waarheid,
ik val in slaap alsof het nog niet moeilijk genoeg is.
In mijn rijdende droom krijg ik het voorwerp: een naald.
Al de volgende dag verlies ik de naald. Waarachtig,
eromheen vormt zich spontaan een prima hooiberg.
Ik ga liggen in het ontstane zachte gras en rust.
Mensen bezoeken mij. Ze vragen naar de weg terug.
Maar ik zeg niets te weten over die kwestie. Ze kussen.
Ik lig tot het laat wordt, dan pak ik mijn geest en ga.
© Marc Lezwijn, 2017