We varen over de Sargassozee
en er drijft zo veel in het water
dat we nauwelijks voortgang maken.
Als het donker wordt
licht het plankton fluorescerend op
vergeten we voor even waar we zijn.
Als jij slaapt en ik wakker lig
waait je adem langs mijn wang.
Je armen vormen een evenaar om mijn middel
en daarbinnen is het prettig warm,
zijn dag en nacht
precies in evenwicht.
Weken later,
terug in een gematigder klimaat,
lijken de twee masten van ons schip
wel verder uit elkaar te staan.
Om door te kunnen varen,
moest ons schip lichter gemaakt.
We hadden geen keus, gooiden
wat te zwaar woog overboord,
maar met het wegsterven van het gehinnik,
heeft onze reis zijn onschuld verloren.
© inktvis, 2021